ช่วยวิจารณ์ภาพบุคคลหน่อยครับ

puey

วิจารณ์แบบไม่ต้องกั๊ก ควรแก้ไขตงไหนวิจารณ์ได้เต็มที่ครับ
ขอบคุณครับ

aekima

สวยงามมากครับ
ใช้กล้อง Canon รึป่าวครับ

benz

วิจารณ์แบบไม่ต้องกั๊ก ควรแก้ไขตงไหนวิจารณ์ได้เต็มท ...
puey โพสต์เมื่อ 28/5/2013 13:20

   

ployjack

สวยมาก นางแบบสวยสุดๆ ดูไม่เป็นเรื่องการถ่ายรูป ดูเป็นแต่สาวๆ

puey

สวยงามมากครับ
ใช้กล้อง Canon รึป่าวครับ ...
aekima โพสต์เมื่อ 28/5/2013 15:15

ป่าวคับ เลนส์นิคครับ 85 f 1.8 g

puey

สวยมาก นางแบบสวยสุดๆ ดูไม่เป็นเรื่องการถ่ายรูป ดูเป ...
ployjack โพสต์เมื่อ 28/5/2013 16:37

ฮ่าๆๆ

puey

benz โพสต์เมื่อ 28/5/2013 15:37

ขอบคุณครับ

goodlaw

ขอวิจารณ์แบบคนดูรูปนะครับ ไม่พูดถึงเทคนิคการถ่าย แสง หรืออะไร เพราะท่านต้องคำนวนเองตามสถานการณ์จริง
แต่ขอพูดเชิงศิลปะ ภาพบุคคลในสายตานะครับ
หากคุณจะถ่ายเอาความเด่นชัดเรื่องบุคลิก หรือเจาะจงให้เป็นไปตามธรรมชาติ บางภาพสื่อได้ดีครับ แต่บางภาพยังไม่ให้อารมณ์ที่ทำให้มองแล้วชวนมองอีก (ไม่ใช่นาย หรือนางแบบสวยไม่สวยนะ)หมายถึงมันมีเสน่ห์น่าสนใจ นับจากรูปบนนะครับ
ผมลองขยายดูแล้วมอง หากจะเน้นคนก็โอเคครับ แต่มันดูแบนเกินไปหน่อย มิติยังน้อยนิดหนึ่ง อาจเพราะภาพชัดตื้น
เพื่อให้ตัวแบบเด่นกว่าฉากหน้าหรือฉากหลัง แต่ภาพดูอึดอัด ไม่อิสระตามที่นางแบบแสดงออกมา
แต่หากบอกว่าเน้นคนจริงๆ ก็เข้าใจ แต่ผมอยากเห็นวิวข้างๆหลังสักนิด ทำให้ดูว่านางแบบ ไม่ยืนอยู่บนฉากแบนๆนะครับ อารมณ์เหมือนยืนอยู่หน้าฉากเทียม
ภาพที่สอง นั้น โอเค ครับ ตามปกติของภาพบุคคล แต่ลูกเล่นเรื่องแสงน้อยไปนิด หากภาพบุคคลที่เราตั้งใจจะถ่ายไว้
เป็นการเก็บเวลา ความทรงจำ ว่าเราทำอะไร อารมณ์ไหนตอนนั้น ต้องมีแสงเข้ามาเล่นสักนิด ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
เอาเป็นว่า ไม่ใช่ภาพคนชัด แต่อารมณ์เหมือนรูปติดบัตร แต่ผมให้ผ่านนะครับ ดีครับ
ส่วนรูปที่สี่ องค์ประกอบดูดี นางแบบใช้ได้ แต่ยังขาดอะไรไปนิด นั่นคือ สิ่งแวดล้อมที่นางแบบสื่อ มันยังเบลอไปนิด
เลยขาดช่วงความคิดของคนดูนิดนึง แต่โดยรวมภาพนี้ผมชอบนะครับ แอบหวนคิดภาพแนวนี้ของพี่เพ็ญพักต์ ดูสมัยแตกหนุ่ม
ที่ยืนอยู่กลางทุ่งหญ้า ที่สื่อออกมาได้กลมกลืนกับธรรมชาติ และที่แกก็ธรรมชาติน้อยชิ้นจริงๆ อิอิ แต่มันติดตาสวยงาม
(ตอนนี้ เป็นเกจินู๊ด นิวัติ กองเพียร อิอิ)จริง ภาพนี้ หากใช้แบบชัดลึกแบบเดียวกับถ่ายวิว ผมว่าภาพน่าจะออกมาอีกอย่าง อยากเห็น
เพราะไหนๆ ก็เน้นทั้งวิวข้างๆให้กว้างแล้ว มันกลับเบลอเน้นคน ก็เลยออกมาขาดนิดหนึ่ง
นอกจากว่าจะบีบเข้ามาสักนิด เห็นคนเต็มตัวมากกว่านี้หน่อย แสงเข้ามาทางหลังย้อนนิดๆ คงน่าดูดี ผมจินตนาการเอานะครับ
ภาพที่ห้า ก็ให้อารมณ์เหมือนดูภาพนิตยสาร ด้วยองค์ประกอบ นางแบบ และสีแวดล้อม ผมว่าโอเค
แต่ยังไม่แตกต่างเท่าไหร่เพราะเห็นใครๆ ก็จะถ่ายแนวนี้ หากถ่ายไปเรื่อยๆ ตอนถ่ายไม่ต้องคิดถึงแบบใคร
เอาตามอารมณ์ความอยากถ่ายตอนนั้นเลย  ผมว่าคุณจะทำได้ดีครับ และจะทำให้เป็นวิถีของตัวเอง
ถือเป็นลายเซ็นต์ของตัว เวลาใครเห็นก็จะรู้ว่านี่ละแนวเรา ไม่ว่าแสงสี หรืออารมณ์
ส่วนสามภาพสุดท้าย ก็ชัดเจนดีครับ หากยังไม่แตกต่างกับทั้วๆไป
เมื่อก่อนผมชอบถ่าย และเรียนรู้ ตามหนังสือที่ชอบอ่าน คือ เนชั่นแนลจีโอกราฟฟิค นะครับ รู้สึกตากล้องเขาถ่ายออกมาได้ครบดี ไม่ว่าจะเป็น บุคคล วิว ต่างๆ แต่ตอนนี้ เอาตามมุมมองเรา ไม่อย่างนั้น ถ่ายออกมาทีไร ก็ไม่ต่างจากที่ทุกคนเคยเห็น
แต่ผมถือว่าเป็นต้นแบบ ในการถ่ายวิวสำหรับผมเลย
สรุป ที่วิจารณ์มา ผมพูดในแบบคนที่เปิดหนังสือแล้วดูภาพว่า ตากล้องถ่ายอะไรมาให้ดู นะครับ ไม่ได้วิจารณ์เรื่องคุณภาพของภาพ ชัด แสง สี ที่เป็นเรื่องเทคนิคการถ่าย แต่ผมเน้นเรื่องอารมณ์ภาพ เพราะสำหรับผม การถ่ายภาพ
เราถ่ายอะไรก็ได้ ไม่ว่ากล้องอะไร แต่ภาพต่างหาก มุมมอง อารมณ์ ณ ตอนนั้น เราเก็บอะไรมากับภาพที่เราถ่ายด้วย
นี่ต่างหากที่สำหรับผม ผมคิดตลอด เวลาออกไปถ่ายรูป รูปผมถึงได้น้อยมาก แต่พอดุทีไร นึกออกทันทีว่าถ่ายเพราะอะไร
ได้อะไรมา
สุดท้ายนี้ขอบคุณนะครับที่ถ่ายภาพสวยๆมาให้ดู และให้ผมวิจารณ์อีก ไม่ว่ากันนะครับ เข้าใจครับ ว่าภาพบุคคลมันยากนะ
แต่ผมพูดมันก็เป็นเพียงมุมมองของคนหนึ่งคนที่อาจแตกต่างกันได้
และความคิดของผม ไม่ใช่ตัวตัดสินนะครับ ศิลปะแล้วแต่คนมองครับ ขอบคุณครับ
ปล.น้องที่ถ่ายภาพที่สี่นี่ สำหรับผม น้องเขาดูเป็นแบบเด็กใสๆนะครับ ผมจะให้น้องเขาแต่งแบบธรรมชาติ แบบสาวๆชนบท
ใสซื่อ ถ่ายแบบธรรมชาติ น่ารัก ไม่ต้องตั้งใจว่าโดนถ่าย ผมว่าน้องเขาเหมาะมากครับ ไปหาสถานที่ริมธาร แม่น้ำ นี่เข้าเลย อยากได้นางแบบอย่างนี้บ้าง
ที่มี มีแต่สาวเมืองกรี๊ดๆ เวลาถ่ายทีไร พวกต้องยกสองนิ้วทุกที 55 ขาดธรรมชาติไปเยอะ ต้องแอบไปถ่ายรูปคนเดียว สงบกว่า

puey

แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29/5/2013 00:30 โดย goodlaw

แก้ไขครั้งสุดท ...
goodlaw โพสต์เมื่อ 28/5/2013 23:21

ขอบคุณมากๆครับ สำหรับคำวิจารณ์ซึ่งมันทำให้ผมได้แง่คิดเยอะแยะและได้ในสิ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ที่ท่าน goodlaw วิจารณ์มา ผมลองย้อนกลับไปดูมันจริงอย่างที่ท่านว่า นางแบบเหมือนยืนอยู่ในฉากแบนๆไร้มิติไปนิด เด๋วต้องลองเก็บแบ็คกราวดูบ้าง ผมเริ่มเล่นกล้องก็เพราะเว็บไซด์แห่งนี้ละครับ ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงที่รอรถcityที่จองไว้ไม่มีอะไรทำก็เลยหาอะไรเล่นเพื่อฆ่าเวลา เริ่มจากเข้ามาในห้องภาพเห็นภาพของพี่ๆในห้องนี้เกิดอยากถ่ายได้แบบพี่เขาบ้าง เลยขอคำแนะนำจากพี่ๆในห้องนี้ว่าที่ไหนมีกล้องมือสองขายบ้าง พี่ๆเขาก็ช่วยแนะนำมา ทำให้ผมได้มีกล้องไว้ใช้กับเขา ถ้าย้อนกลับไปดูโพสเก่าๆของผมภาพของผมดูไม่ได้เลย ฮ่าๆ ๆตอนนี้ก็เลยอยากรู้ว่าตัวเองไปถึงไหนแล้ว ก็เลยนำภาพมาเพื่อให้พีีๆน้องๆในที่นี้วิจารณ์ อย่าว่าผมน่ะคร๊าบ
ปล.ถือว่าเป็นความโชคดีที่ไม่ต้องไปจ้างนายแบบนางแบบที่ไหน
ภาพที่ 1-2 เพื่อนผมเอง ภาพที่ 3-4 น้องข้างบ้าน ภาพที่ 5-6 น้องๆแถวบ้านอีกนั่นแหละ ภาพที่7-8เพื่อนผม ภาพสุดท้าย ก็เพื่อนผมอีก ฮ่าๆๆ

goodlaw

ขอบคุณครับที่รับฟัง คำวิจารณ์เรื่องถ่ายภาพนี่ รับฟังได้ แต่อย่าเอามาตัดสินครับ เพราะแล้วแต่มุมมอง แค่ถ่ายไปเรื่อยๆ ก็จะเข้าใจไปเองครับ ว่าเราชอบและถนัดอย่างไหน ผมเป็นประเภทถ้าเป็นครูก็ให้คะแนนยากครับ ไม่ได้มาตัดกำลังใจกัน เพราะผมไม่ชอบอวย ตรงๆจริงใจเลย แนะนำเพื่อก่อไม่ใช่ทำลาย ผมไม่ใช้มือโปร เป็นเพียงคนที่รักการถ่าย ตามอารมณ์ เป็นประเภทศิลปิน โลกส่วนตัวสูง นี่เป็นครั้งแรกที่วิจารณ์คนอื่นในเวป คิดแล้วคิดอีกจะพูดดีไหม แต่เห็นแล้วคิดว่าลองสักหน่อย ถ้าภาพไม่ดี ผมไม่พูดนะครับ นี่แสดงว่าผมก็เห็นอะไรดีๆ ในการถ่ายของคุณครับ เลยอยากออกความเห็น เพราะอยากให้กำลังใจมากกว่านะครับ อยากเห็นภาพที่ดีๆ น่าสนุก สวยๆอีกนะครับ บอกตามตรง ว่ามีอนาคตครับ
ที่ผมไม่พูดเรื่องเทคนิค เพราะคิดว่าใครๆก็เรียนรู้ได้ ฟังมากๆ ลองมากๆ ถ่ายมากๆ ก็จะเก่งเรื่องนี้เอง แต่อย่าติด
ให้เป็นตัวของตัวเอง  แต่ผมเน้นเรื่องอารมณ์ภาพ เพราะผมเรียนรู้ด้วยตัวเอง หาจากหนังสือ หรือจากมือโปรนี่ไม่มีทาง ได้ฟัง หรือได้ฟังก็น้อย เพราะต่างคนต่างมีแนวเป็นของตัวเอง เพราะเขาเจอ เขาถึงโดดเด่น มีชื่อ บวกกับโอกาส
ผมจำได้ ผมเริ่มเล่นกล้อง ชอบจริงๆตั้งแต่ตอน ป.4 ได้กล้องคอมเพคใช้ฟิล์ม ที่เขาเรียกว่ากล้องปัญญาอ่อนนั่นละครับ เดินเที่ยวถ่ายไปทั่ว มีเงินซื่อฟิล์ม แต่ไม่มีปัญญาอัด เพราะแพง อิอิ ไม่รู้ทำไม ชอบจริงๆ จนโตมา ก็ไม่ค่อยได้ถ่าย เพราะกล้องดีๆแพงมาก เก็บเงินซื่อไม่เคยได้ ได้แต่จับของเพื่อนๆ พี่ไปเรื่อยๆ แต่พอมีปัญญาบ้าง ก็หมกหมุ่นพอสมควร จนกลายเป็นเครียดไปเลย โน้นนี่นั่น จนวุ่นวาย สุดท้าย วันหนึ่งไปข้างนอก มีคอมแพคติดไปด้วย พอเห็นอะไรก็ถ่ายเลย ไม่มีอายว่าเป็นกล้องคอมแพค แต่รู้ไหมครับ มันมีความสุข ได้ภาพสนุก ได้อารมณ์ของภาพ
จนทำให้รู้ว่า เวลาถ่ายด้วยกล้องมือโปร เราชอบคิดว่า ภาพมันต้องดี ต้องได้ ต้องโปร กลายเป็นกลบ ธรรมชาติ จุดมุ่งหมายว่าเราถ่ายภาพเพื่ออะไร พอหลังๆที่ค้นพบวิธี ของตัวเอง ทำให้การถ่ายภาพผ่อนคลายไปมาก ภาพออกมา ดูดีมีจิตวิญญาณกว่าที่ผมเคยถ่ายมา เสียอีก จนเดี๋ยวนี้ พอตันๆ ไม่มีอะไรใหม่ๆในการถ่าย ก็เอากล้องคอมแพคง่ายๆ เดินถ่ายไปเรื่อย นึกถึงตอนเด็ก ความสุขตอนถ่าย มันทำให้มีไฟขึ้นมาครับ อุปกรณ์มาก แต่ความคิดติดตัน อิอิ
หนังสือกล้องที่มือโปรเขียน สำหรับผมเป็นเพียงเรื่องเทคนิค แต่ความรู้สึก ไม่มีใครแนะนำ หาไม่เจอ ผมเลยอยากแชร์ความคิด ว่า ที่ผ่านมาสามสิบกว่าปี ผมเจออะไรบ้างกับการรักการถ่ายนะครับ อ่านมากรู้มากมันก็ทำให้เราเสียความเป็นตัวเองเหมือนกัน กลับมาครับ พยายามจับตัวเองจริงๆให้ได้ แล้วมุมมองเรื่องการถ่ายจะเปลี่ยนไป อย่าไปกังวลเวลาคนอื่นดูภาพเรา จะพูดอย่างไรก็ได้ แต่เราอย่าเก็บมาทำลายเรา ถ่ายไปเรื่อยๆ เดี๋ยวเจอเอง
คุณภาพให้ได้กล้องมือโปร แต่อารมณ์ให้ได้สนุกเหมือนถ่ายกล้องคอมแพค ไม่เกร็ง ไม่เครียด มีความสุขกับมัน
ไม่ต้องกลัวพลาด  คนที่สะพายกล้องมือโปรมักจะคิดโปร และเครียดไปกับกล้องที่สะพาย ไม่เชื่อลองคิดเทียบกันก็ได้ครับ เมื่อก่อนเราถ่ายภาพจากกล้องเด็กๆ กับกล้องเทพ ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร นั่นละครับ มันทำให้เราไม่เจอแนวทางเราเองสักที