เราต้องไปงานปาร์ตี้บ่อยแค่ไหน?

samedi

สาเหตุสำคัญประการหนึ่งที่ทำให้ชีวิตของเรายุ่งเหยิงกว่าที่เป็นอยู่คือการที่เราต้อง 'ออกไปข้างนอก' โดยมากในตอนเย็นโดยปกติจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่แปลกประหลาดและขัดแย้งที่สุดในบรรดาสิ่งประดิษฐ์ทางสังคมของมนุษย์: งาน
โดย บุหรี่ไฟฟ้า Kspodsmoke
เป็นเพราะงานปาร์ตี้เหล่านี้แพร่หลายมากและได้รับประโยชน์จากการอนุมัติอย่างกว้างขวางเช่นนี้ทำให้เราอาจพลาดความสับสนและระหว่างทางก็ไม่ได้รับประโยชน์ใด ๆ ต่อตัวตนภายในที่อ่อนไหวของเราเสมอไป
สิ่งที่ดึงเราให้ออกจากบ้านไม่ใช่แค่ความรู้สึกถึงหน้าที่ แต่เป็นความปรารถนาที่จะเชื่อมโยงอย่างลึกซึ้งกับมนุษย์คนอื่น ๆ เพื่อลดทอนความรู้สึกโดดเดี่ยวที่อาจเจ็บปวดและค้นหาเสียงสะท้อนของความกลัวและความปรารถนาของเราในสายตาของผู้อื่น
แต่สิ่งที่มักจะเกิดขึ้นเมื่อเราไปถึงงานปาร์ตี้ควรทำให้เราซักถามอย่างน้อยที่สุดก็คือแรงกดดันที่เราต้องออกจากบ้าน โดยปกติจะเห็นได้ชัดว่าโฮสต์ของเราประสบปัญหามากมาย: สถานที่ของพวกเขาอาจดูมีเสน่ห์แว่นตาอาจเป็นประกายบนโต๊ะข้างจานคานาเป้ที่น่าสนใจบางจานอาจหมุนเวียนอยู่และห้องอาจจะแออัดไปด้วยบ่อน้ำจำนวนมาก - กลายเป็นบุคคลที่เพลิดเพลินกับการสนทนาที่มีพลัง
แต่ถ้าเราต้องทำการตรวจสอบทางมานุษยวิทยาในสิ่งที่พูดจริงเราอาจพบว่าแขกทุกคนปฏิบัติตามจรรยาบรรณทางสังคมที่กำหนดไว้อย่างดีและเข้มงวดซึ่งอาจทำให้เราสงสัยว่าทำไมเราจึงเลือกยืนได้อย่างอิสระ กลางห้องถือแก้วและสงสัยว่าจะคุยกับใครต่อไป อย่างน้อย 8 กฎในใจ:
1. เน้นย้ำถึงความสำเร็จของคุณแม้ว่าจะพูดอย่างลับๆ 2. อย่าพูดพาดพิงถึงปัญหาข้อสงสัยหรือความกังวล ดูเหมือนจะไม่มีใครมางานปาร์ตี้เพื่อฟังสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของอีกฝ่าย 3. เห็นด้วยกับผู้อื่นให้มากที่สุด หากมีคนพูดถึงลูกสุนัขตัวใหม่ของพวกเขาให้พูดว่า 'น่ารักแค่ไหน' - โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณไม่ชอบสุนัข หากมีคนพูดถึงว่าพวกเขาไปเล่นสกีในวันหยุดที่เชิงเขาที่คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนให้พูดว่า 'โอ้น่าทึ่งมาก'  4. ทำตัวเบา ๆ : หัวเราะแม้ว่าคุณจะไม่ได้คิดอะไรตลก ๆ เป็นพิเศษ มองหาด้านที่น่าขบขันของทุกหัวข้อ 5. อย่าเปิดเผยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะติดต่อกับเพื่อนมนุษย์ที่เจ็บป่วย  6. Mingle: การพูดจากับใครก็หยาบคาย พูดกับคนอื่นให้มากที่สุดแม้ว่าจะแค่นาทีเดียว 7. กอดคนที่คุณมักจะข้ามถนนเพื่อหลีกเลี่ยง 8. ถ้าใครไม่ยึดติดกับกฎและพูดหรือทำอะไรที่ 'ผิด' (เช่นจริงใจ) ให้รีบออกไปคุยกับคนอื่นที่รู้ว่าควรปฏิบัติตัวอย่างไร 'ถูกต้อง'
มันยั่วเย้า พวกเราทุกคนมีประวัติศาสตร์ที่หลากหลายและซับซ้อน พวกเราทุกคนมีจิตใจที่ตื่นตาซึ่งสามารถบันทึกความประทับใจที่ละเอียดอ่อนที่สุดและเต็มไปด้วยฉากที่อ่อนโยนและฉุนเฉียวที่สะสมมานานหลายทศวรรษ เราทุกคนมีชีวิตในวัยเด็กที่ซับซ้อนมีความสับสนเกี่ยวกับอาชีพของเรามีปัญหาจากความสิ้นหวังและความวิตกกังวลกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรางงงวยเรื่องเพศและมุ่งหน้าไปสู่ความเสื่อมโทรมและความตายเร็วเกินกว่าที่เราจะทนได้ แต่ถึงกระนั้นเราก็ยังคงพูดถึงการจราจรและถามถึงวันหยุดที่ผ่านมาของกันและกัน
มีกี่ด้านที่เราอาจจะค้นพบความจริงใจจากเพื่อนใหม่หากทำได้เพียงอย่างเดียว: สิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็กพวกเขาพบทางผ่านวัยรุ่นได้อย่างไรพ่อแม่ทำอะไรพวกเขาไม่ชอบอะไรเกี่ยวกับตัวเองสิ่งที่ทำให้ พวกเขานอนสะอื้นบนเตียงเคยคิดฆ่าตัวตายไหม? แต่จรรยาบรรณทางสังคมที่ควบคุมฝ่ายต่างๆทำให้มั่นใจได้ว่าเราจะไม่มีวันเข้าใกล้คำถามดังกล่าว เราอาจถูกถามถึงตอนเย็น ยังไม่ได้รับเชิญตัวที่ลึกกว่าของเรา
คุณธรรมนั้นชัดเจน หากเราแสวงหาคนอื่นเราควรอยู่บ้านหากต้องการบรรเทาความเหงาเราควรปฏิเสธคำเชิญหากเราต้องการความร่วมมือเราจะดีกว่าที่จะสื่อสารกับนักเขียนและกวีที่ตายไปแล้วแทนที่จะออกล่าเพื่อปลอบประโลมในการสังสรรค์ขนาดใหญ่